سفر در ایران ؛ از «الف» تا «ی»
به نقشه ایران و چهار گوشه آن نظری بیافکنید. اکنون در ذهنتان، اقطار
«سرخس» به «خرمشهر» و «بازرگان» به «گواتر» را وصل کنید. به مرکزی دست
خواهید یافت: نامش «عروسان» است.
سوالی دارم؟ آیا افسوس نخواهید خورد اگر در روزی که نوروز است و در سرزمینی که در مرکزش عروسان را خواهید یافت، سفرنکنید؟
پس بزنید که برویم به «آبادان» و به «آباده»، به «ابیانه» یا به «ازناوه».
فرقی ندارد، سر میزنیم به «آتشکوه» و «آتشکده» و «آتشگاه». گشتی خواهیم زد
در «انارک» و «انگوران» و «انجیرستان». میرسانیم خودمان را در مسیر
«اندیشه» و به راه «اندیمشک». خدا با ماست بیا برویم به «ایزد شهر» و «ایزد
خواست».
هر آنچه بخواهیم داریم، «اینچه» داریم، «اینچه بالا»، «اینچه پایین»، «اینچه برون».
میتوانیم برویم به «باباپیر» و «باباجان» و «باباخان» و «بابایادگار». جای
نگرانی نیست از «بیبیگل» و «بیبی خاتون» و «بیبی حیات» هم میگذریم.
همهگونه «باغ» داریم؛ «باغچه»، «باغستان»، «باغ بالا»، «باغ چنار»، «باغ کاج»، «باغ سرخ»، «باغ سیاه»، «باغ سنگی»، «باغ صفا».
«باغ» که داریم، «بلبل» هم داریم، «بلبلآباد» داریم، «بلغور» داریم، چه کم داریم. ما در کشورمان «بیروت» هم داریم.