می گفت: طلبه، اول که وارد مدرسه می شود تا قوزک پایش در خریّت فرو می رود. کم کم خریّت بالاتر می آید و به زانویش می رسد. باز بالاتر می آید تا به کمرش می رسد. باز بالاتر می آید تا به گردنش می رسد. پس از آن بالا می آید تا از سرش بیرون می رود.

/فضیلت های فراموش شده، حسینعلی راشد، صفحه157، برداشت آزادیک دوست