مـــــــــد يــــــــــر  ســـــــــــرا

بریده ها          
       
ثمر درخت سلطنت
وقتى ميرزا رضا كرمانى، ناصرالدين شاه را كشت و دستگير و زندانى شد، تا آخر، از اين كارش پشيمان نشد و از عمل خود به عنوان دفاع از حريم ملت و مبارزه با مظاهر ظلم و ستم و استبداد، دفاع كرد. در بخشى از دفاعيات او آمده است: پادشاهى كه پنجاه سال سلطنت كرده باشد و هنوز امور را به اشتباه كارى به عرض او برسانند و تحقيق نفرمايند و بعد از چندين سال سلطنت، ثمر آن درخت، وكيل الدوله، آقاى عزيزالسلطان، امين خاقان و اين اراذل و اوباش و بى‏پدر و مادرهايى كه ثمره اين شجره شده‏اند و بلاى جان عموم مسلمين گشته‏اند، باشند، چنين شجر را بايد قطع كرد كه ديگر اين نوع ثمر ندهد.1

ملاقات شاه
سالى كه محمدرضا شاه به لبنان رفت، سفير شاه به شهر صور آمد و به ملاقات آية الله سيدعبدالحسين شرف الدين رفت و به او گفت: شاه ايران، علاقه‏مند است با شما ديدار كند؛ اما بنا به علت رعايت پروتكل، نمى‏تواند به صور بيايد. حضرت عالى به بيروت بياييد و در قصر الضيافه در ماشين بمانيد؛ تا شاه به نزد شما بيايد و دست شما را ببوسد. سيدشرف الدين در جواب گفته بود: به شاه بگوييد كه »اذا رايت العلما على ابواب الملوك فقل بئس العلما و بئس الملوك و اذا رايت الملوك على ابواب العل فلقل نعم الملوك و نعم العلما؛ وقتى ديديد كه عالمان به دربار پادشاهان مى‏روند، پس بگوييد: چه عالمان و پادشاهان بدى هستند و هرگاه ديديد كه پادشاهان نزد عالمان مى‏روند، بگوييد چه پادشاهان و عالمان خوبى هستند« و بدين ترتيب، حاضر به ملاقات با شاه نشد.2

صراحت لهجه
مى‏گويند ميرزارضا كرمانى خيلى صريح اللهجه و قاطع بود. در زندان، هر كس به سراغش مى‏رفت و در مورد قتل شاه از او مى‏پرسيد، به مقتضاى حال پرسش شده، خيلى صريح و قاطع پاسخ مى‏داد. روزى محمدحسن ميرزاء معتضد السلطنه يكى از پيش خدمتان شاه، نزدش رفت و گفت: ميرزا! شاه چه گناهى داشت كه او را كشتى؟ او گفت: كدام جرم از اين بدتر كه مثل تو را به خلوت خود راه دهد و با همه بى‏ناموسى كه در وجودت جمع است، به تو مأنوس شود.

سكوت يا ترك كشور
بعد از شهادت حاج آقا مصطفى كه حضرت امام خمينى مبارزات خويش را بر ضد رژيم ستم‏شاهى شدت بخشيد، رژيم بعثى عراق، وى را تحت فشار قرار داد و او را بين سكوت و ترك اين كشور، مخير كرد. حضرت امام در پاسخ بعثى‏ها فرمود: شما به وظيفه خود عمل كنيد؛ من هم به وظيفه‏ام كه خدمت به مردم ايران و مبارزه بارژيم ستم‏شاهى است، عمل خواهم كرد. بنابراين، خروج از عراق را برگزيد و به سمت مرز كويت روانه شد و چون او را به كويت راه ندادند، بى‏درنگ به بغداد بازگشت و در روز 57/7/13، با هواپيما، عازم كشور فرانسه و شهر پاريس شد.
در فرودگاه پاريس، خبرنگارى پرسيد: اگر در اين جا هم به شما اجازه اقامت ندهند، چه خواهيد كرد؟ امام فرمود: اگر در اين جا هم نگذارند به فعاليت سياسى خود ادامه دهم، فرودگاه به فرودگاه سفر خواهم كرد و در آن جا خواسته‏هاى خود و ملتم را براى جهانيان بيان خواهم نمود.

ممنوعيت ملاقات
در ماجراى تسخير لانه جاسوسى آمريكا، دو تن از نمايندگان ويژه كارتر به نام‏هاى رمزى كلارك و ويليام ميلر باهواپيماى اختصاصى عازم ايران شدند؛ تا درباره گروگان‏ها با حضرت امام خمينى ديدار كنند. وقتى خبر به حضرت امام رسيد، وى با صدور بيانيه‏اى از اين ملاقات امتناع ورزيده، ساير مسئولين را هم از اين كار منع كرد. متن اين بيانيه تاريخى به شرح زير است:
»از قرار اطلاع، نمايندگان ويژه كارتر در راه ايران هستند و تصميم دارند به قم آمده و با اين جانب ملاقات نمايند؛ لهذا لازم مى‏دانم متذكر شوم دولت آمريكا كه با نگه‏دارى شاه، اعلام مخالفت آشكار با ايران ننموده است و از طرفى ديگر آن طور كه گفته شده است، سفارت آمريكا در ايران، محل جاسوسى دشمنان عليه نهضت مقدس اسلامى است. لذا ملاقات با من، به هيچ وجه، براى نمايندگان ويژه، ممكن نيست و علاوه بر اين:
1. اعضاى شوراى انقلاب اسلامى، به هيچ وجه، نبايد با آنان ملاقات نمايند.
2. هيچ يك از مقامات مسئول، حق ملاقات با آنان را ندارند.
3. اگر چنانچه آمريكا، شاه مخلوع، اين دشمن شماره يك ملت عزيزما را به ايران تحويل دهد و دست از جاسوسى برضد نهضت ما بردارد، راه مذاكره در موضوع بعضى از روابطى كه به نفع ملت است، باز مى‏باشد.
روح الله الموسوى الخمينى85/8/16«.
وقتى اين بيانيه از صداى جمهورى اسلامى ايران پخش شد و در فضاى تركيه به گوش نمايندگان كاتر رسيد، آنها نتوانستند وارد فضاى ايران شوند و از همان جا به كشور خود بازگشتند و جالب اين كه اين تنها نامه و بيانيه حضرت امام است كه - مثل سوره برائت - بدون بسم الله صادره شده است.3

پى‏نوشت:
1. ناظم‏الاسلام، تاريخ بيدراى ايرانيان، ص80.
2. خليل شرف‏الدين، تاريخ الزراريه و البلاء العامليه ماضياً و حاضراً؛ به نقل از رسول جعفريان.
3. صحيفه امام، ج10، ص503.

منبع : http://www.ayineh.com/defaulte.aspx?namayesh=549